در جستجوی عدالت

روایت اول: شروع از راس‌البیشه

درست در روزهایی که ایرانی‌ها دارند کم‌کم خودشان را برای پیاده‌روی اربعین در پاره‌خط نجف-کربلا آماده می‌کنند، مشاية‌الأربعين شروع به حرکت کرده‌اند؛ آن هم از انتهای مویرگ‌های عراق...
اینجا راس‌البیشه است. جنوبی‌ترین نقطه عراق، در کنار آب‌های خلیج فارس؛ جایی که بیست‌وهشتم محرم هر سال، راهپیمایی ششصدوهشتادویک‌کیلومتری به سمت کربلا شروع می‌شود. زائران اربعین ‌از مناطق اطراف به اینجا می‌آیند و پای خود را در آب می‌زنند و با شعار #من_البحر_الی_النحر به سمت مقصود به راه می‌افتند...

روایت دوم: به یاد سه رفیق کربلایی

بعد از نمازصبح با خودم قرار گذاشتم، اگر امروز ثوابی هم ‎توی مسیر راهپیمایی اربعین می‌برم، به این سه رفیق ِ عزیز ِ سفرکرده که عاشق کربلا بودند، برسد به دست: «رضا مقدسی، مهرداد حسیبی و مهدی شادمانی»

روایت‌ سوم: تداخل فرهنگی

از اولین باری که به عراق آمدم تا همین امروزی که سفر بیست‌وچند روزه‌ای را تجربه می‌کنم، تداخل فرهنگی بین دو ملت کاری کرده که مداحی‌های عربی شبیه مداحی‌فارسی شده و ریتم حسین‌حسین داره. بعضی رفتارهای دوملت شبیه هم شده، ما عربی یاد گرفته‌ایم، آنها کلمات فارسی می‌فهمند. موکب‌هایی درست شده که غذای ایرانی می‌دهند. خیلی از خدمات به زوار اربعین، ایرانیزه شده و حالا هم بعضی موکب‌های عراقی، روزنامه دیواری دارند!

روایت چهارم: یالیتنا کنا معک...

جمله دقیق عربی‌اش را نفهمیدم. اما پرچم به دست، حوسه می‌خوانند، پا بر زمین می‌کوبند و می‌گویند: "ببخشید امام‌حسین علیه‌السلام که در روز طف، کنارت نبودیم"
همسفر عرب‌مان متن شعر را اینگونه برایم نوشت: "حسين اعذرنه من الطف مالحكنه عليه"

روایت پنجم: ۸ نکته از اوضاع امروز عراق

مشاهدات من از اوضاع مناطق جنوبی عراق (شهرهای بصره، سوق‌الشیوخ، فاو، ناصریه، الخضر، سماوه و ...) که در مسیر‌ پیاده‌روی اربعین هستند:

۱. مثل سال‌های قبل پیاده‌روی به سمت کربلا طبق زمان‌بندی مردمی، آغازشده و شلوغی مسیر بیش از سال‌های قبل است.
۲. مردم بیش از آنکه به خاطرات تظاهرات و برخورد با تظاهرات‌کنندگان شاکی باشند، از قطعی اینترنت ناراضی‌اند.
۳. بعضی از مردم عراق، مدام، وضعیت خود را با ایران و برخی کشورهای عربی دیگر مقایسه می‌کنند و از همدیگر می‌پرسند با وجود صادرات حدود ۴ میلیون بشکه‌ای نفت، چرا وضع کشور ما درست نمی‌شود؟
۴. چه در این سفر و چه در سفرهای قبلی متوجه شدم که بزرگترین دغدغه مردم عراق، فساد است. جهت اطلاع: عراقی‌هایی که ایران را می‌شناسند، می‌گویند فساد عراق، ده‌ها برابر فساد در ایران است!
۵. احزاب عراقی که متاسفانه برخی از آنها نام‌های اسلامی را یدک می‌کشند و بعضی هم از لحاظ سیاسی به ایران نزدیکند، متهم ردیف اول فساد هستند.
۶. مرجعیت همیشه سعی کرده در حوادث و سختی‌ها سمت مردم ِمعترض باشد. این اتفاق هم خوب است و هم بد!
۷. تقریبا با هر عراقی که درباره تظاهرات صحبت می‌کنیم، طرفدار این حرکت است اما همزمانی آن با اربعین را دسیسه خارجی (آمریکا، عربستان و...) می‌دانند.
۸. تا زمانیکه مدیریت سیاسی و اقتصادی عراق، به دست عراقی‌های واقعی و دلسوزان آن نباشد، وضعیت عراق درست‌بشو نیست. عراق را جوانان‌ش خواهند ساخت.

روایت ششم: شریان‌های حیات حسینی

تشبیه عجیبی است اما به نظر من، عراق همچون انسانی است که قلب آن کربلاست. کربلا مقصد اربعینی‌هاست و زائران از راه‌های مختلف -به مثابه رگ‌های بدن- به سمت قلب در جریان هستند. نجف تا کربلا که مسیر اصلی غیرعراقی‌ها و ایرانی‌هاست شاهرگ است. اما بدون رگ‌های کوچک‌تر که همان مسیرهای فرعی عراق هستند، بدن انسان از کار می‌افتد.

کاروان ما، راه خود را ۲۸ محرم از منطقه راس‌البیشه واقع در جنوب فاو شروع کرده و با گذر از ابوالخصیب، بصره، الدیر، جبایش، ناصریه و سوق‌الشیوخ به الخضر رسیده است. تا کربلا راهی نمانده... دعا کنید برسیم.

روایت هفتم: شیخ خالد

خالد الأسدی در همه روزهای سفر با کاروان ما همسفر بود. او فرزند شیخ قبیله بنی‌اسد -بزرگ‌ترین قبیله عراق- است؛ به همین‌خاطر به او "شیخ خالد" می‌گویند. شیخ خالد به واسطه قدرت پدر و عشیره‌اش نیاز مالی ندارد اما خادم عتبه عباسی شده و تا همین چند وقت قبل هم در کشوانیه -کفش‌داری- کار می‌کرده و حالاچند وقتی است که در بخش حمل‌ونقل کار می‌کند. خالد شخصیت دوست‌داشتنی‌ای دارد و نشست و برخاست با او برای من خیلی جذاب بود. این سفر، اولین باری بود که حسرت عربی بلد نبودن را خوردم. ساعت‌های زیادی، دست‌وپا شکسته، عربی‌فارسی و ایما و اشاره با هم گپ زدیم و زندگی کردیم. اربعین دل‌ها را به هم نزدیک می‌کند.

روایت هشتم: عکاس بحرینی

امسال و سال قبل، عمار البزاز عکاس بحرینی در راهپیمایی اربعین همراهمان بود. او برنده اولین دوره جایزه عکس عتبه عباسی است که قصه‌ای شنیدنی هم دارد. عمار موقع ارسال عکس‌هایش برای مسابقه، نیت می‌کند اگر جایزه‌ی نقدی برد، عینا همه مبلغ‌ را به عتبه عباسی برگرداند. وقتی هم که در مراسم اختتامیه نام او را به عنوان برنده جایزه اول اعلام می‌کنند، بدون آنکه بداند جایزه‌اش چند دلار است، همان روی سن، نذرش را ادا می‌کند و جایزه را به سید احمد الصافی تولیت حرم حضرت عباس (علیه‌السلام) برمی‌گرداند. در عوض او جایزه بزرگ‌تری می‌گیرد و یکی از پرچم‌های گنبد را به همراه انگشتری نفیس از سنگ مرمر داخل ضریح حضرت ابالفضل(ع) به او می‌دهند.

القصه اینکه صفحه اینستاگرام عمار، چندماه پیش توسط نیروهای الکترونیکی داعش هک و از دسترس خارج شد. صفحه جدید او را در این آدرس می‌توانید ببینید: @albazzaz_ammar

روایت نهم: امامزاده سیداستیل

در منطقه جبایش استان ذی‌قار که محل اصلی هورهای عراق است، گنبد و بارگاه الومینیومی بسیار بزرگی وجود دارد که اعراب منطقه، -به‌شوخی- به آن امامزاده سیداستیل می‌گویند. این گنبد و ساختمان مربوط به یادمان شهدای مقاومت عراق بر ضد صدام و پی از سقوط بعث، مقاومت علیه متخاصمان انگلیسی‌هاست. می‌گویند فقط در یک پاتک مجاهدان عراقی به رژیم عراق در زمان انتفاصه شعبانیه، یک تیپ از نیروهای ویژه ارتش بعثی همین‌جا کشته شده‌اند.

عکس شهدای بسیج مردمی عراق را در مسیر زیاد دیده بودیم. حتی در سفرهای قبلی هم به خانه‌ چندتایی‌ از شهدا سرزده‌ایم. سال قبل هم به عیادت چند مجروح حشدالعشبی رفتیم؛ اما خانه «شهید علی حسین عبدالزهره» با بقیه فرق داشت. قبل از ما چند نوجوان عراقی که به سختی سن‌شان به ۱۷ سال می‌رسید مهمان خانه بودند. پدر شهید می‌گفت که دوستان سابق علی هستند و مشتری‌های هر ساله‌اش... از ذی‌قار آمده بودند. خود را جمع‌وجور کردم و پرسیدم: علی موقع شهادت چندساله بود؟ گفت: «۱۸ سال و ۲ ماه و ۹ روز». پدر است دیگر. علی‌اکبرش را مگر می‌تواند از یاد ببرد؟

صحبت‌مان گـل انداخته بودم. پرسیدم همین یک پسر را داشتید؟ گفت: «شهید علی به فتوای آیت‌الله سیستانی به جبهه رفت و با تکفیری‌ها جنگید. برادر بزرگ‌تر شهید علی هم جانباز شده اما برای کسب رضایت آیت‌الله خامنه‌ای به سوریه رفته تا با داعشی‌ها بجنگد. برادر کوچک شهید علی هم هنوز به سن قانونی نرسیده وگرنه... »

در این خانه همه چیز بر مبنای شهید علی تعریف می‌شد. و من باز با خودم فکر می‌کردم که چه‌طور می‌شود ۸ سال با هم جنگیده باشیم؛ در حالیکه در کوره‌دهات‌های عراق، کربلایی‌حسین‌هایی هستند که علی‌اکبرهای ِخودشان را برای کسب رضایت رهبر کشور همسایه‌شان به جبهه می‌فرستند! با محاسبات دو دو تا چهارتای دنیایی که به جایی نمی‌رسیم. علی‌اکبرهای ِخمینی تکثیر شده‌اند... اما پدر شهید علی یک پاسخ قانع کننده برای همه سوال‌هایم داشت: «ما و شما با هم برادریم. مگر می‌شود برادر به کمک برادر نرود!؟» بزرگوارتر و بهتر از این پدر مگر پدر دیگری هم هست!؟

در اولین روزهای مسئولیت شیخ محمد قمی در سازمان تبلیغات اسلامی، جلسه‌ای با حضور تعدادی از فعالان رسانه‌ای برگزار شد. نکته جالب درباره این جلسه حدودا ۲۰۰دقیقه‌ای، نوع وقت‌دهی بود، به گونه‌ای که فقط ۱۰دقیقه در اختیار رئیس بود و بقیه را مدعوین استفاده کردند!

بخشی از سخنانم در جلسه با آقای شیخ محمد قمی رئیس جدید سازمان تبلغات اسلامی را اینجا می‌نویسم:

بسم‌الله آقای قمی... ایرانی‌ها غافلاند؛ ما حزب‌الهی‌ها که نورعلی‌نوریم و خدایگانِ‌غفلت! نه حواس‌مان به ظرفیت‌هاست، نه دغدغه‌ای داریم، نه نیازها را می‌شناسیم و عموما در جایِ درستی هم نایستاده‌ایم. مثل همین سازمان فرهنگ و ارتباطات که اسماً کارش رایزنی فرهنگی است و رسمش غفلت!

از آن‌طرف موقع ارائه کارنامه، خدایگانِ‌شوآف هستیم. آن‌چنان کارهای کرده و نکرده‌مان را در بوق و کرنا می‌کنیم که عالم و آدم فکر می‌کنند چه گُل‌هایی که به سر همه نزده‌ایم... مثل همین ستاد بازسازی عتبات که طوری گزارش کار می‌دهد که انگار همه‌ی عراق و سوریه را ما با پول بیت‌المال‌مان ساختیم! 

آقای قمی... ان‌شاءالله ۱۱ مهر ۱۳۹۸ که دوباره کنار هم جمع شدیم، نه شما را غافل بدانیم و نه اهل  شواف. 

آقای شیخ محمد قمی... فضای مجازی چیز مهمی است. اما شما را به خدا قسم، قرارگاه فضای مجازی جدیدی نسازید! جای قرارگاه زدن، بستر بسازید.‌ جای تولید محصول، از محصولات گروه‌های خودجوش استفاده کنید. از ظرفیت‌های جوانان غافل نباشید. دوره‌افتاده‌های از مرکز را در تصمیمات دخیل کنید. همه‌ی جبهه انقلاب همین چند نفر نیستند که از این جلسه به آن جلسه می‌روند... همه به شما و به جوانی‌تان امید دارند. 

مگر اسلام برای همه شئون زندگی انسان برنامه ندارد؟ مگر قرار نبود مردم فقط به مجانی‌شدن آب و برق و امور دنیوی دلخوش نباشند و آخرت‌شان را هم آباد کنیم؟ پس چرا غافلیم؟ برای تفریح‌شان چه کرده‌ایم؟ قرائت ج.ا از اسلام گزینه‌ای پیش‌روی جوانان‌مان گذاشته که توقع داشته باشد سراغ گزینه‌های فعلی نرود؟ من به‌روزرسانی روش‌های کهنه‌شده را وظیفه شما می‌دانم...

1: مستند فقر و فحشا را که یادتان هست؟ حرف‌های مگویی که برای اولین بار در قاب تصویر زده شد، سر و صدا کرد اما نتوانست آن‌چنان که باید مارپیچ سکوت را بشکند. حالا #لاتاری آمده تا هم این مارپیچ را به هم بزند و هم تعاریف جدیدی از مسائلی همچون #مصلحت، #امنیت_ملی و #غیرت را ارائه کند.

2: عرصه دیپلماسی، عرصه رودربایستی نیست. ما سال‌هاست که در روابط با همسایگان درگیر همین توبمیری‌ها هستیم. #لاتاری این مارپیچ‌ ِمسخره را هم، در هم می‌شکند. و به نظر من اگر بتواند در موقع اکران عمومی مخاطب را با هم همراه کند، مطالبه جدیدی از دستگاه دیپلماسی برای به هم زدن روابط موجود، ایجاد می‌کند.

3: اسطوره‌ها بازتولید می‌شوند. رستم، سهراب، آرش و... را در فرهنگ‌ ایرانی‌مان داریم اما نیاز به نسخه‌های به‌روز شده‌ی وطنی داریم. موسی در لاتاری [که بازتولید حاج‌کاظم آژانس شیشه‌ای است] از جنس همین قهرمان‌ها و اسطوره‌هایی است که فرهنگ [و سینمای] ایران به آن نیاز دارد.

4: #لاتاری ِ مهدویان اگرچه به درخشانی آثار قبلی او (#ماجرای_نیمروز، ایستاده در غبار و ...) نیست اما همچنان دغدغه‌های سیدمحمود رضوی را پررنگ‌ ادامه داده است. عاشقانه‌های ابتدایی فیلم اگرچه چندان قدرتمند نیست اما فوران غیرت در دقایق پایانی سرپوشی بر ضعف‌های ساختاری اوایل فیلم می‌گذارد. ضمنا موسیقیِ روزبه‌بمانی را دوست داشتم اما نچسب‌ترین بخش فیلم همین موسیقی فیلم است!

یادگاری از تعطیلات در بقعه شیخ ‌صفی‌الدین‌اردبیلی و نوادگانش؛ که سلسله #صفویه را تاسیس کردند و حق بزرگی برگردن ایرانی‌ها دارند؛ چه از منظر تلاش برای اعتلای فرهنگی و علمی ایران که یادگاری های آن در تمام نقاط کشور وجود دارد و چه از جهت رسمی کردن تشیع در ایران.

کاش اینقدر که برای #برجام مذاکره کردیم، وقت می‌گذاشتیم و برای بازگرداندن اموال فرهنگی ایران که در موزه آرمیتاژ روسیه و ملکه ویکتوریای انگلیس و لوور فرانسه و ... است، تلاش می‌شد.

#رهبرانقلاب در سفر خود به اردبیل دستنوشته‌ای برای این بقعه نوشتند "بنا و آنچه در آن است مظهر آمیزه‌ی دین و سیاست و هنر است. اگرچه یادگار اصلی صفویه، عشق و ایمان مردم ما به اهل بیت علیهم السلام است اما این بقعه و متعلقات آن یادگار ارزنده ای است که دولت جمهوری اسلامی باید با همه توان به نگاهداری آن همت گمارد. ۷۹.۵.۴"

در فرصت تعطیلی روزهای عید سری به #کاشان و منطقه باستانی #سیلک زدیم که به درست یا غلط #تپه_سیلک نام گرفته است. از معدود مکان‌های تاریخی (نسب به کل آثار) است که محافظت درست و حسابی تری دارد.

به عادت کنجکاوی همیشگی، چند‌دقیقه‌ای جلوی درب ورودی ایستادم تا از برخوردها و واکنش‌های مردمی که آنجا بودند، سر در بیاورم. اگر از این بگذریم که درصد زیادی از مسافران وقتی با بلیط ۲۵۰۰ تومانی مواجه می‌شدند، ترجیح می‌دانند داخل نیایند و از همان دور سرکی بکشند و بروند؛ عجیب‌ترین اتفاق بازدیدکننده‌های بودند که مونوپاد به‌دست، از قرار معلوم آمده بودند با عکس‌های یهویی (!) ارشیو اینستاگرام نورورزی‌شان را تکمیل کنند و بروند پُزش را بدهند که ما مثلا خیلی فرهنگ‌دوستیم...

از آن طرف قضیه هم وضع فجیع بود... در سرتاسر مجموعه فقط سه چهار نفر از سربازان وظیفه ناجا که در #سازمان_میراث_فرهنگی خدمت می کردند، حضور داشتند؛ نه راهنمایی در این مجموعه ارزشمند ۸۰۰۰ ساله وجود داشت که به گردشگران اطلاعات بدهد و نه تابلوی راهنمایی! فقط گویا دوستان به خودشان زحمت داده بودند که بخشی از صفحه ویکی‌پدیای سیلک را کپی کرده و در بنری با فونت Arial چاپ کرده بودند.... بگذریم از حضور چندین گردشگر خارجی که قطعا هیچ چیز خاصی از سیلک نفهمیدند، چون حتی یه کلمه توضیح به زبان‌های بین المللی در سرتاسر مجموعه وجود نداشت؛ چه برسد به مسئولی که برای انها توضیح بدهد!

کشتار هر روزه فلسطینیان به دست شقی ترین مردمان روی زمین، کربلای شیعیان پاراچنار، کشتارهای فجیع مسلمانان سوری در الحوله و حمص و دمشق، انفجارهای پی در پی عراق و افغانستان؛ قحطی آب و غذا در سومالی، گازهای اشک آور و گلوله‎های پلاستیکی آل سعود که هر روز خرج شیعیان بحرین می‎شود، موشک‎های صهیونیستی که بر سر الحوثی‎های یمن می‎بارد، حملات هوایی بی هدفی که هر روز بر سر مسلمان افغانستان و پاکستان می‎ریزد و از قضا فقط غیرنظامیان و غیرطالبانی‎ها را به خاک و خون می‎کشد؛ و صدها جنایت دیگری که هر روز با زندگی مسلمانان آشنا شده؛ همه و همه برای‎مان تبدیل به عادت شده است!

انگار قرار است در آستانه هر ماه رمضان، شاهد یک فاجعه دیگر بر علیه مسلمانان باشیم. یادمان نرفته که سال گذشته، سومالی درگیر قحطی و خشکسالی بی سابقه شده بود و دفتر مقام معظم رهبری در همان روزهای ابتدایی ماه رمضان در پیامی خواستار کمک به مسلمانان این کشور شدند: «... منطقه شاخ آفريقا و خصوصاً کشور مصيبت زده سومالي شاهد يکي از دردناک ترين بحران‌هاي انساني است که بر اثر خشکسالي و بروز قحطي و در سکوت و بي توجهي نهادهاي بين المللي، جان ميليون‌ها مسلمان سوماليايي خصوصاً زنان و کودکان در معرض تهديد قرار گرفته است. به همين منظور و با توجه به عنايت ويژه رهبر معظم انقلاب براي کمک به قحطي زدگان سومالي، از ملت نوع دوست و مسلمان ايران دعوت مي شود تا در اين ماه رحمت و برکت به کمک ملت مسلمان سومالي شتافته و کمک‎هاي نقدي و غير نقدي خود را از طريق دستگاههاي مسوول به دست مردم سومالي برسانند.»

این بار اما نوبت میانمار کشوری دورافتاده از منطقه اسلامی خاورمیانه رسیده است؛ جایی که مسلمانانش در اقلیتند و شیعیانش اقلیتی کوچک‎تر در میان اقلیت مسلمان. نمی‎دانم که آیا قرار است رهبری وراد قضیه شوند و یا دانشجویان عدالتخواه و رسانه‎های انقلابی موجی ایجاد کنند تا مسئولان کمی از خواب برخیزند یا چیز دیگر؛ اما آن چیز که بر ما مسلم شده این است که امروز میانمار در میان غربت و سکوت قرار گرفته و چشمش به کمک مسلمانان جهان است.

و سیعلم الذین ظلموا ای منقلب ینقلبون...

پرونده جهان اسلام شماره کنونی هفته نامه پنجره ادای دینی است به سکوت و صبر مسلمانان میانمار

در مذمت سازمان صداوسیمای شمیران؛
جمهوری اسلامی جهان ، آرمان ما بود

اینجاست کربلا. آنجا که خون می جوشد و خاطره می ماند در رگ خاک ...

لغات معنا ندارد. شلمچه و فکه و طلائیه ندارد ، اینجا همه جایش جای پای خداست. اینجا کربلای زمینی ها نیست، اینجا تکه ای از آسمان است روی زمین ...

اینجا گوشه ای از جمهوری اسلامی است. و جمهوری اسلامی جایی است که قرار بود راه علی (ع) را ادامه بدهیم اما رفاعه ابن شدادها نگذاشتند... اینجا "جمهوری اسلامی ایران" است، جایی که شیخ های ساده لوحش مرجع تقلید سبز بودند و راه ابوموسی اشعری را در پیش گرفتند. در خوش بینانه ترین حالت، طلحه و زبیر شدند؛ تیغ کشیدند و پشت امام و رهبری را شکستند...

دنیا در بوق و کرناست و رسانه من، صداوسیمای کودن مملکت ما، هنوز هم در خواب، چرند می گوید:

سال دارد نو می شود، عالم زیر و روشده، مصر و تونس و یمن و اردن و بحرین غرق در خون اند و صداوسیمای من مشغول خرید عید نوروز ...

اخبار هواشناسی می گوید هوای شهر آفتابی است و نمی گوید که سالهاست غبار سحرگاهی دروغ شهر را فرا گرفته و ابرهای گناه بر قلب مردم سرزمینم سایه افکنده...

مجری برنامه اقتصادی اش، از ثبات بازار طلا در بازار آخرسال می گوید و از حوزه های نفتی ای که جدیدا کشف شده، اما نمی گوید سالهاست که حمید باکری و مهدی باکری هنوز پیکرشان میان هورهای خوزستان جامانده و محمدابراهیم همت بی سر وارد بهشت شد، فقط و فقط چون مولایش بی سر بود.

شبکه سه و دو و یک صداوسیمای میلی من، سریال آشپزباشی و گمشده و جومونگ و پرستاران و ... نشان می دهند. ولی نمی گویند بر سر خاندان بوعذار در هویزه چه آمد، زنان سوسنگرد در تاریخ کجا هستند. 600 بسیجی گردان کمیل چرا تشنه شهید شدند. چرا آبادان سقوط نکرد و چرا خرمشهر خونین شهر شد و امروز بعد از سالها هنوز خرابشهر مانده و تا خرمشهر شدن فاصله دارد ...

در شبکه خبر مجری اخبار سیاسی از ناآرامی های بحرین و یمن می گوید ولی یادش نمی آید ما به دنبال تاسیس "سازمان صداوسیمای شمیران" نبودیم، هدف ما برپایی "جمهوری اسلامی جهان" بود.

برنامه کودک صداوسیمای من، دیگر علی کوچولویی که پدرش جبهه رفته ندارد. کارتون های صداوسیمای من شده روایت تخیلی قهرمانانه ساختگی ، شده دیجیمون و اوگی!

مستند شبکه چهار درباره آهویی است که از دست شیر فرار می کند اما مستندهای سید مرتضی خاک می خورد و کتابهایش توقیف می شود، مبادا بفهمیم که اینجا جمهوری اسلامی ایران نیست. اینجا جمهوری اسلامی است که شمیران نشین ها می خواهند ...!

و ما هوشیاریم. کربلا تنها نقطه ای از زمین نیست. همه جا کربلاست و اینجا که من نشسته ام هنوز هم کربلاست. مقصد ما برپایی جمهوری اسلامی جهان ...

آنها که رفتند کاری حسینی کردند ، آنها که ماندند باید کاری زینبی کنند و الا یزیدی خواهند بود ...

ورودی مقتل 600 شهید دفاع مقدس گردان حنظله در کانال کمیل. همه تشنه پیش مولا رفتند

پی نوشت: منتخبی از عکسهای مهدی موحدی را از سفرمان به مناطق عملیاتی جنوب را از (اینجا) ببینید.

* بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامى در ديدار رئيس و مديران سازمان صدا و سيما‏‏ (یازده آذر 83)

مسأله‏ ى اصلى اين است كه ما جايگاه كشور و نظام جمهورى اسلامى را در جغرافياى بشرىِ عالم بشناسيم و ببينيم در جبهه‏ بندى‏هاى بسيار وسيع و متنوع و پيچيده‏يى كه در دنيا وجود دارد، ما كجا قرار داريم. وقتى به اين نكته توجه شد، نقش رسانه ‏ى ملى در اين مجموعه، بيشتر بارز و آشكار خواهد شد.

مـخـتار زمانی كه تصمیم بر نابودى قاتلان امام حسین (علیه السلام) گرفت، گفت: «دین ما به ما اجازه نمى‌دهد كه بگذاریم كسانى كه حسین(علیه السلام) را كشته‌اند در این دنیا، با امنیت و آسایش زندگى كـنـنـد، آنگـاه در حقیقت، من ناصر و خونخواه آل محمد(صلی الله علیه و آله) نیستم، بلكه كذّاب خواهم بود.
براى دستیابى بر آن جانیان، از خدا كمك مى‌طلبم و خداى را سپاسگـزارم كـه مـرا شـمـشیرى بر سر آنان قرار داده و نیزه‌اى كه بر آنان وارد خواهد شد و انتقام گیرنده آنان كه حق اهل بیت پیامبر(صلی الله علیه و آله) را بگیرم و بر خداوند حق است كه آنان را كه دستشان به خـون اهـل بـیـت پیامبر آغشته شده به قتل برساند و آنان كه حق خاندان پیامبر را نادیده گـرفته‌اند خوار و ذلیل كند. پس آنان را به من معرفى كنید تا تعقیبشان كنم و ریشه آنان را بركنم.

مختار همه همت خود را براى این هدف مقدّس، كـه هـدف اصـلى قـیـام او بـود، بـه كـار برد.(1) موسى بن عامر مى‌گوید: «مختار فرمان داد كه قاتلان امام حسین(علیه السلام) را تعقیب كنید و مى‌گفت: بـه خدا قسم، آب و خوراك بر من ناگوار است تا این كه زمین را از لوث وجود آن ناپاكان پاك سـازم.»(2) بـنـابراین، عده‌اى به صورت گروهى و عده‌اى نیز فرد فرد به دست انتقام و عدالت سپرده شدند و به جزاى اعمال ننگین خود رسیدند.

شعری که این روزها با مرور هر روزه اش جان دوباره می گیرم:

شادی برای تو غم عالم برای من
از ماه های سال ،محرم برای من

آوای آسمانی داوود مال تو
خاموشی مقدس مریم برای من

از عشق خود جدایم و جای گلایه نیست
این بود ارث حضرت آدم برای من

بی مهری است رسم محبت برای تو
تنهایی است مونس و همدم برای من

این زخم ها معلم خندیدن من اند
حیرانم از ترحم مرهم برای من

یوسف که نیستم ولی آن بنده ام که هیچ
نگذاشته ست صاحب من کم برای من

بگذار عمر در گذر عشق طی شود

حتی اگر نشد که تو یک دم برای من

پی نوشت:
چند روز پیش خودروی عموی بزرگوارم که با خانواده در راه برگشت از مشهدالرضا بودند، واژگون شد. متاسفانه حال بعضی از اعضای خانواده ایشان مساعد نیست. 
                       یادتان نرود ، دعا برای مومنین بسیار خوب و پسندیده است.

بحث: اساسی­ ترین نکته­ ای که در ابتدای ورود به مبحث ولایت فقیه باید مطرح شود، سلسله مراتب میان قانون و ولایت فقیه است. بعضی بر این عقیده­اند که قید "مطلقه" در اصل "ولایت مطلقه فقیه" به طور خاص این مقام دینی و سیاسی را تبدیل به نوعی از دیکتاتوری خفیف می­کند. این شبهه به صورت عام نیز در رابطه با اصل ولایت فقیه چند سالی است که در محافل دانشگاهی مطرح می­شود.
 

اکثر کسانی که این عقیده را مطرح می­کنند قائل به وجود دو نوع از حکومت در اداره­ی جوامع هستند.

۱- حکومت لیبرال، که همه­ی امور در آن بر اساس خواسته­های مردم پیش می­رود.

۲- حکومت فاشیستی که همۀ نظرات تابع نظر یک فرد است و همان یک نفر بر رأس هرم قدرت قرار دارد.

اما مذهب تشیع به نوع سومی از حکومت به نام حکومت اسلامی بر پایه ولایت مطلقه فقیه اعتقاد دارد. در یک کلام میتوان این حکومت را به سیستمی که اساس آن نه بر خواست مردم و نه بر سلیقه­ی شخصی یک فرد؛ بلکه اساس آن بر خواست و اراده خداوند متعال استوار است، تشبیه کرد. اما باید گفت ولایت مطلقه فقیه بدان معنا نیست که حاکم جامعه اسلامی هر حکمی دلش بخواهد می­تواند صادر کند و اختیار مطلق امور با او باشد. واژه­ی مطلقه در عبارت "ولایت مطلقه فقیه" اشاره به نکاتی پایه­ای و بنیادین دارد:

۱- ولی فقیه و امام معصوم (ع) از نظر حوزه­ی اختیارات هیچ تفاوتی با هم ندارند. چرا که اگر فرض کنیم ولی فقیه درصد اختیارات کمتری نسبت به  امام معصوم (ع) داشته باشد، ممکن است با ابتلای جامعه به مشکلی که رفع آن در گرو همان اختیاری است که در حوزه­ی اختیار امام معصوم (ع) هست ولی در حوزه­ی اختیار ولی فقیه نیست، مصالح عمومی جامعه اسلامی به خطر بیافتد. بنابراین عقلاً جایز نخواهد بود در زمینه­ی اختیارات تفاوتی میان امام و ولی فقیه باشد. پس لازم است تا ولی فقیه نیز از مطلق حقوق و اختیارات امام معصوم (ع) برخوردار باشد.

۲- در زمان حکومت طاغوت (=زمانی که زمام امور جامعه به دست امامان و یا جانشینان آنها نباشد) حاکم دینی به دلیل محدودیت­های حکومتی نمی­تواند در امور اجتماع به اندازه­ای که شرع برای او مشخص کرده، دخالت کند و فقط برخی از مردم و آن هم به طور محدودی می­توانند به امام یا جانشین او مراجعه کنند. در زمان غیبت امام معصوم (ع) ولی فقیه می­تواند از مطلق اختیارات و حقوقی که از جانب خدا و شریعت برای او مقرر شده استفاده و آن را اعمال کند. به طور کلی ولایت مطلقه فقیه در مقابل مفهوم ولایت در زمان طاغوت به کار می­رود که ولی فقیه نمی­تواند از اختیارات خود استفاده کند. و روشن است که این مفهوم نیز هیچ ارتباطی با دیکتاتوری ندارد.

۳- دامنه­ی اختیارات ولی فقیه محدود به ضروریت نیست، بلکه مطلق است و در مواردی که حتی به اظطرار نیز نرسیده و فقط توجیه عقلایی دارد هم، ولی فقیه مجاز به تصرف است. به طور مثال ولی فقیه نمی­تواند از کسی بخواهد که خانه­اش را به دولت بفروشد مگر آنکه عبور اتوبان یا خیابان از آن مکان اضطراری باشد و یا اینکه عقلایی باشد و مثلا در صورت ساخت پارک در آن نقطه، به توسعه­ی فضای سبز و تصفیه­ی هوای شهر کمک شود. پس ولی فقیه می­تواند در مطلق امور دینی و عقلایی ورود پیدا کند و آنچه را که در حوزه­ی دین و عقل نگنجد نمی­تواند انجام دهد.

مشکل دیگری که بعد از این جمله­ی آخر ممکن است به ذهن عده­ای خطور کند نقش قانون اساسی کشور در روشن سازی وظایف رهبر است. به راستی آیا ولی فقیه در چارچوب قانون است یا قانون در چارچوب ولایت فقیه؟

در جامعه اسلامی مقبولیت قانون اساسی به رأی مردم نیست بلکه قانون آن زمان مشروعیت پیدا می­کند که دین به آن مهر تأیید بزند. قانونی که مقبول مردم باشد ولی مقبول دین اسلام نباشد برای ما هیچ اعتباری ندارد. همچنین ولی فقیه مشروعیت خود را نه از رأی غیرمستقیم مردم بلکه از جانب خداوند دریافت می­کند.

از تامل بر روی این دو موضوع می­توان به این نتیجه رسید که ولی فقیه فوق قانون اساسی است و نه فوق قانون الهی.

ولی فقیه که حاکم جامعه اسلامی است در شرایط بحرانی و با استفاده از ابزار ولایت خود می­تواند تصمیماتی بگیرد که ممکن است حتی در قانون اساسی هم به آن اشاره­ای نشده باشد. اما نکته آن است که او نمی­تواند از چارچوب قوانین الهی عبور کند و موظف است که در چارچوب شرع مقدس اسلام و بر اساس مصالح اجتماع قدم بردارد.

همین فراتر بودن ولی فقیه نسبت به قانون، لازمه­ی مطلق بودن آن را نیز توجیه می­کند. همچنین لازم به یادآوری است که مقتضای ادله­ای که ولایت فقیه را اثبات می­کند نیز اطلاق ولایت مطلقه فقیه است و هیچ آیه، روایت و یا دلیل و برهانی بر محدودیت و توقف ولایت مطلقه فقیه در چارچوب قوانین حکومتی و اجتماعی که مجموعه قانون اساسی را تشکیل می­دهند، وجود ندارد.