در جستجوی عدالت

آقای دعایی سرپرست روزنامه اطلاعات (از سال ۱۳۵۹ تاکنون) گفته که "ابایی ندارم نام ببرم از خانم دکتر زهرا رهنورد به‌عنوان یک زن موفق رسانه‌ای در کنار همسر بزرگوارشان" البته او دلیل موفقیت زهرا رهنورد را نگفته اما بعید می دانم به نظریه «عروس‌آذربایجان» و «داماد لرستان» مربوط باشد.

شاید موفقیتی که آقای محمود دعایی از آن یاد کرده، شبیه موفقیتی است که روزنامه اطلاعات بیش از ۳۰ سال است هر روز آن را کسب می کند و در راه آن قدم بر می دارد؛ راهی که طی آن یکی از پرخواننده ترین رسانه های دهه ۵۰ و ۶۰، تبدیل به بی اثرترین رسانه چاپی کشور شده است.

از ایشان تفاضا داریم، یک دهم مقداری که برای رفع حصر خانم رهنورد و همسرشان تلاش می کنند؛ برای رفع حصر روزنامه اطلاعات نیز دلواپس باشند.

 اخيرا متنی با عنوان «جمهوری اسلامی در آستانه‌ی چهل سالگی» منتشر شده كه اگرچه نويسنده‌اش را نمی‌شناسم ولی آنچه نوشته را بايد ده‌ها بار خواند و به آن فكر كرد. ماه‌هاست به اين نتیجه رسيده‌ام [و احتمالا خيلی‌های ديگر نيز رسيده‌اند كه] جمهوری اسلامی ايران نياز به انقلابی دوباره دارد تا به مسير اصلی‌اش برگردد.

بسياری از نهادهای انقلابی كه در فاصله زمانی ۱۳۵۷ تا ۵۹ تاسيس شده‌اند يا در دور تكرار گیر کرده‌اند؛ يا از اثرگذاری افتاده‌اند. حاصل بی‌اثری نهادهای انقلابی، مشكلاتی است كه اكنون در آن گرفتار هستیم. اينكه چرا اثرگذاری نهادهای انقلابی رفته‌رفته كاسته شده، نياز به بررسی دارد اما آنچه مسلم است، حلقه بسته‌ مديريتی اين نهادها اجازه «#تحول‌خواهی مبتنی بر آرمان» را گرفته است.

نگاهی به وضعيت فعلی آستان قدس رضوی و كميته امداد امام خمینی؛ و مقايسه آن با وضعيت ۳ سال پيش آنها و ميزان اثرگذاری‌شان، نكات بسياری را  به دنبال دارد كه به زودی سعی خواهم كرد درباره آنها بنويسم: متن كامل يادداشت «جمهوری اسلامی در آستانه‌ی چهل سالگی» 👇

🔹«عمر عقاب ۷۰ سال است. ولی به سن ۴۰ که رسید، چنگال‌هایش بلند شده و انعطاف گرفتن طعمه را دیگر ندارد. نوک تیزش کُند، بلند و خمیده می‌شود و شهبال‌های کهنسال بر اثر کلفتی پر به سینه می‌چسبد و پرواز برایش دشوار است. آنگاه عقاب است و دو راهی: بمیرد یا دو باره متولد شود... ولی چگونه؟

عقاب به قله‌ای بلند می‌رود، نوک خود را آنقدر بر صخره می‌کوبد تا کنده شود و منتظر می‌ماند تا نوکی جدید بروید. با نوک جدید تک تک چنگال‌هایش را از جای می‌کند تا چنگال نو در آید. و بعد شروع به کندن پرهای کهنه می‌کند. این روند دردناک ۱۵۰ روز طول می‌کشد، ولی پس از ۵ ماه عقاب تازه‌ای متولد می‌شود که می‌تواند ۳۰سال دیگر زندگی کند.... برای زندگی باید تغییر کرد، درد کشید، از آنچه دوست داشت گذشت، عادات و خاطرات بد را هرس کرد و دوباره متولد شد؛ و یا مُرد!»

ذوق‌زدگی آقای #عباس_آخوندی از خريد هواپیمای #ایرباس شايد با توجه به كارنامه خالی او در حوزه مسكن و فاجعه قطار سمنان كه با سومديريت او شكل گرفته قابل توجيه باشد، اما از آقایان پزشكيان (نائب رئيس مجلس) و صالحی (رئيس سازمان انرژی اتمی) اين رفتارهای هيجانی بعيد بود.

آقای صالحی كه در ماه‌های اخير بارها درباره بدعهدی آمريكایی‌ها و #نقض_برجام سخن گفته، اين چنين با شادی در جشن اولين ميوه برجام شركت می‌كند نبايد انتظار داشته باشد، #دونالد_ترامپ رضايت بدهد چيزی بيش از هواپیمای جدید، دست #دولت_روحانی را بگيرد.

آقای پزشكيان گويا در اين مراسم گفته اند كه "دستاورد بزرگی رقم خورده زیرا حیله‌ و حقه‌های دشمنان را شکست داده" او كه به اعتراف خودش از چيزهایی مانند FATF سر درنمياورد بهتر بود به همان مباحثی كه در آن تخصص دارد ورود كند و از صحبت درباره دستاوردهای برجام خودداری كند. اما حالا كه معتقد است حيله دشمن شكست خورده، راهكاری هم برای حيله بدعهدی آمريكا به آقای صالحی ارائه كرده باشند.

توافق هسته‌ای با آمریکا و 1+5، در آستانه 27 دی ماه (سالروز برجام) بالاخره میوه داد و یک فروند هواپیمای ایرباس در فرودگاه بین‌المللی تهران به زمین نشست.  انتقادات زیادی نسبت به عکس یادگاری گرفتن با ایرباس و ذوق‌زدگی بیش از حد اصلاحطلبان و حامیان دولت شده اما حواس‌مان باشد، برای دولتی که چندان دستاورد قابل توجهی ندارد، فاقد برنامه‌ریزی و اولویت‌سنجی است و تنها به دوپینگ‌های زودگذر دل‌خوش کرده، اتفاق خوشایند و مبارکی است که دوست ندارد مردم از كنارش بگذرند. بالاخره -هر چه باشد- باغ برجام اولین میوه خود را داده است.

مواجهه با ذوق‌زدگی #دولت_روحانی نباید از جنس تخطئه و تحقیر باشد؛ چون آنها را روی «کم‌حافظگی احتمالی مردم» و «درگیر شدن جامعه در بمباران‌های خبری»، حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند. منتقدان دولت به جای مانور دادن روی هواپیما [و میدان دادن به آنها برای واکنش نشان دادن به این موضوع] باید روی میزان تحقق وعده‌های اقای روحانی کار کنند و درباره آن روشنگری کنند. خرید ایرباس و بوئینگ شاید فقط برای 5 درصد مردم مهم باشد؛ اما تخطئه آن، دولت را به هدف خود و بمباران خبری جامعه با دستاوردی کوچک [به جای وعده لغو همه تحریم‌ها] نزدیک می‌کند.

مهم آن است که جامعه بفهمد: اگر اقای روحانی در روزها قبل از توافق هسته‌ای [و برای گذر از انتقادات و همراه کردن مردم با خود] ادعا می‌کرد که همه تحریم‌ها در همان روز اول برداشته می‌شود امروز به جایی رسیدیم که بعد از یکسال تنها و تنها «میوه ایرباس» دستاورد برجام شده است. به مردم باید یادآوری کنیم که روحانی همین چند ماه قبل در پاسخ به نقدها گفته بود که  «با برداشته شدن تحریم‌ها در باغ به روی مردم باز شده و یک عده دم در باغ آمده و می‌گویند که سیب و گلابی‌ها کجاست؟!» به مردم بايد بگوييم كه همه برجام بستگی به اراده ديوانه‌ای به نام ترامپ دارد كه بخواهد #برجام را پاره كند يا نه!

بررسی بندهای مرتبط با نظام سلامت از #برنامه_ششم_توسعه، با اتفاقات تلخی روبه‌رو بود. پزشكان بهارستان‌نشین، بارها برای حداكثر كردن منافعان صنفی خود پشت تريبون رفتند و خواسته‌های غيرمعقول خود را در لفافه‌ای مردم‌پسند ارائه كردند. به طور مثال تلاش بسياری شد تا تعيين تعرفه‌های بخش خصوصی به سازمان نظام پزشكی سپرده شود و يا قوانين مترقی مانند، قانون تمام‌وقتی پزشكان از برنامه ششم حذف شود.

انتقال #بیمه_سلامت به #وزارت_بهداشت یكی از بدترين اتفاقات برنامه ششم توسعه است كه اميد می‌رود توسط شورای نگهبان رد شود. اين رای نمایندگان باعث شد، سياستگزاری، توليت، ارائه خدمت، نظارت و همچنين مسئوليت خريد خدمت در بيمه سلامت به وزارت بهداشت سپرده شود و عملا هيچ سپر دفاعی‌ ديگری برای مردم در برابر پزشكان باقی نماند.

تلاش برای رفع ممنوعیت اشتغال همزمان پزشكان در بخش دولتی و خصوصی، یكی ديگر از فجايعی بود كه به اسم دلسوزی برای مردم محروم و كمبود پزشک، طرح می‌شد. اگر اين اتفاق می‌افتاد شبيه آن بود كه "قضات هم بتوانند به‌طور همزمان وكالت كنند" با اين حال با اين توجيه كه كمبود پزشک متخصص داریم؛ ممنوعيت طبابت همزمان در مناطق محروم برداشته شد؛ اما كسی نپرسید؛ آن پزشک متخصص چگونه می‌خواهد در منطقه محروم مطب خصوصی باز كند!؟

اگرچه درست كردن خانه‌ای كه از پای‌بست ويران است زمان می‌خواهد؛ اما  اگر اين ديوار را ادامه بدهیم، تا ثریا كج پيش می‌رویم. مهمترین راهكار در شرايط كنونی، رد ۲ مصوبه برنامه ششم در #شورای_نگهبان است؛ يكی "انتقال بیمه سلامت" [با استناد به بند ۷ سیاست های کلی سلامت] و دیگری "استثنائات ممنوعيت دوشغله بودن پزشكان" [با استناد به اصل ۱۴۱ قانون اساسی]

لابی‌های یکماه گذشته وزارت بهداشت و کمیسیون بهداشت، نتیجه داد و سازمان بیمه سلامت از وزارت رفاه جدا شد تا به عنوان زیرمجموعه #وزارت_بهداشت فعال شود.

#علی_لاریجانی در هنگام بررسی این پیشنهاد الحاقی، نه تنها با اجازه صحبت ندادن به منتقدان، خاطره «برجام در بیست دقیقه» را زنده کرد؛ بلکه حتی ‌اجازه نداد محمدباقر بوبخت به عنوان نماینده دولت، دلیل مخالفت خود را بیان کند. با این تدبیر آقای لاریجانی، در کمتر از یک دقیقه سازمان بیمه سلامت با حدود ۱۰.۰۰۰ میلیاردتومان بودجه، به یکباره از یک وزارتخانه به وزارتخانه دیگر نقل مکان کرد.

پیشنهاد مشابه دیگری درباره انتقال شورایعالی بیمه از وزارت رفاه به وزارت بهداشت، تنها با اختلاف ۱ رای به تصویب نرسید. حسینعلی شهریاری عضو کمیسیون بهداشت معترض بود که دستگاهش خراب بوده و نتوانسته رای بدهد و اگر رأی می‌داده، این پیشنهاد هم به قانون تبدیل می‌شده است. رئیس مجلس نیز دستور بررسی داد و دقایقی بعد مشخص شد که ادعای شهریاری درست بوده؛ اما آقای لاریجانی لحظاتی بعد گفت که چون از این پیشنهاد گذشتیم، نمی‌توانیم رای آقای شهریاری را حساب کنیم... به عبارت ساده‌تر، این بار خرابی ۱ دستگاه رای‌گیری، مانع انتقال شورایعالی بیمه و دبیرخانه‌اش از یک وزارتخانه به وزارتخانه‌ای دیگر شد.

این روزها باید موج 106 رادیو FM را گوش کرد و بیش از همیشه درباره درزهای #دموکراسی سخن گفت. متاسفانه مجلس دهم این روزها به نمایی کاریکاتوری از یک محفل نخبگانی تبدیل شده است. نمایندگان به راحتی با لابی‌های مختلف پیشنهاداتی خلاف سیاست‌های کلی مطرح می‌کنند و این پیشنهادات اگرچه با مخالفت دولت و مخالفت کمیسیون‌های تخصصی مواجه می‌شود، اما با لابی‌های پشت‌پرده تصویب می‌شود.

صف‌بندی‌های سیاسی مانع تحقق خواسته‌های به‌حق مردم شده است. مردم خیر چندانی از احزاب سیاسی کنونی ندید‌ه‌اند و به دنبال کسانی هستند که فارغ از صندوق رأی به فکر آنان باشد و خدمتگزاری‌اش انتخاباتی نباشد. جریاناتی که در مقابل آرمان‌های جمهوری اسلامی تعریف می‌شوند؛ هر لحظه در حال پالایش خود و شیفت گفتمانی هستند و در همین راستا هر لحظه به وحدت رفتاری بیشتری نزدیک می‌شوند. كافی‌نيست نگاهی به وحدت چپ‌ها، نهضت آزادی، كارگزارانی‌ها، اصلاح‌طلبان و بخشی از راست سنتی بكنيد كه امروز به روشنی در برابر بديهيات انقلابی ايستاده‌اند.

جریان انقلابی هم ریزش دارد و هم #رویش؛ اما گفتمان انقلابی مؤلفه‌های ثابتی دارد که ما باور داریم می‌تواند کشور را به سوی‌ کمال پیش ببرد. در 38 سال گذشته بیشتر ساختارهای پیش‌برنده کشور در حوزه سیاست، اقتصاد و فرهنگ در دست کسانی بوده که با جریان انقلابی زمانه خود، فاصله دارند. به طور مثال، بررسی وضعیت کنونی سه مولفه برجام، بانکداری و حجاب نشان می‌دهد سیاست‌هایی که در این 4 دهه اعمال شده تا چه حد کجدار و مریز عمل کرده است. از سوی دیگر تنها در حوزه امنیت از مؤلفه‌های اندیشه انقلابی بهره برداری شده و با روحیه خدمتگزارانه، با تفکری بسیجی، با اعتماد به جوانان و بهره‌گیری از روحیه «ما میتوانیم»، اکنون ایران در اوج اقتدار نظامی، دفاعی و امنیتی قرار دارد.

به بدنه مردم و فعالان جوان انقلابی حق بدهید، آنچه امروز به‌عنوان #جبهه_مردمی_نیروهای_انقلاب_اسلامی رونمایی شد، را در گام اول یک حرکت تاکتیکی و سیاست‌ورزانه قلمداد کنند؛ نه حرکتی ‌در راستای منافع مردم. اگرچه این تشکیلات جدید که در همان روز نخست، رگه‌هایی از تلاش برای تعریف گفتمانی جدید بر مبنای #مبارزه_با_اشرافی‌گری، رفاه‌طلبی و ثروت‌اندوزی را نشان داد؛ اما تنها وقتی به موفقیت می‌رسد که مردم بدانند آنچه که در پشت پرده این حرکت جدید نهفته، تلاش برای قدرت نیست، بلکه تلاش برای تحولی ساختاری به جهت #خدمت‌رسانی به مردم و حل مشکلات پیش روی کشور است.

گفتمان یک‌شبه متولد نمی‌شود. با تغییر تابلو هم نمی‌توان اصول‌گرایی و اصلاح‌طلبی را کنار گذاشت و جبهه مردمی ساخت. آنچه به شکل‌دهی گفتمان منجر می‌‌شود، نزدیکی فکری، رفتاری و عملکردی به بدنه مردم است. نمی‌توان شعار مبارزه با فساد داد اما عَلَم آن را بلند نکرد. نمی‌توان #حقوق_نجومی گرفت و از مبارزه با اشرافیگری صحبت کرد. نمی‌توان شعار مبارزه با رفاه‌طلبی داد اما پیگیر مطالبات طبقات پایین جامعه نبود و ... حركت‌های كوچک بايد با #وحدت واقعی حول محور انقلاب به مطالبه جدی شود و در یک کلام "باید از مردم بود و برای ‌مردم کار کرد."