دو نکته درباره توافق خزر و نزدیک ایران به شرق
حمایت چشم‌بسته از #توافق_هسته‌ای و انتقادات مضحک از توافق خزر نشان داد که اصلاح‌طلبان، دلواپس منافع غربی‌ها هستند. حمله همزمان به «اصولگرایان بابت انتقاد از برجام» و حمله به «وزارت خارجه بابت توافق خزر» فقط از پیاده‌نظام غرب بر می‌آید.
به نظر من، نمی‌توان هم «ادعای انزوای آمریکا در برجام را داشت»؛ و هم «خروج شرکت‌های فرانسه، انگلیس و آلمان از ایران را تماشا کرد» و هم «مانع توسعه همکاری اقتصادی ایران با همسایگان، روسیه و چین شد». من فردی با این تفکر را یا احمق می‌دانم یا خائن.
تز مادران نوزادی به نام برجام، از همان ابتدا هم این بود که با خروج آمریکا از برجام، می‌توان از طریق همکاری با سایر کشورها تشدید تحریم‌ها را جبران کرد. توافق‌خزر، حل‌وفصل موضوع موردمناقشه و قدیمی است که باعث می‌شود، روابط ایران و همسایگان شمالی وارد مرحله حسنه جدید بشود.
تسهیل ترانزیت کالا از کریدور شمال-جنوب یکی از مهم‌ترین بندهای توافق‌خزر است که می‌تواند روابط ایران با روسیه و سه کشور دیگر را راهبردی‌تر کند. اما غربگرایانِ مقیم دولت ایران، مدت‌هاست که جلوی تکمیل این خط راه‌آهن را که فقط «حدفاصل رشت تا آستارا» از آن باقی مانده، گرفته‌اند.
طبق گفته پورسیدآقایی مدیرعامل سابق‌راه‌اهن، کریدور شمال-جنوب مسیر ترانزیت کالا از سمت چین و هند به سمت اروپا و روسیه خواهد شد. دولت آذربایجان حتی حاضرشده سرمایه‌گزاری ۵۰۰میلیون دلاری در اتمام خط آهن رشت آستارا کند. اما دست‌هایی پشت‌پرده است که ۱۷سال این پروژه را معطل کرد!
آیا می‌دانید با کریدور شمال-جنوب رونق به استان‌های شرقی، سواحل مکران و دریای عمان باز می‌گردد و استان‌های سیستان‌وبلوچستان و هرمزگان در زمره منتفعان اصلی این پروژه بین‌المللی قرار می‌گیرند؟
می‌دانید هزینه صادرات از هند و چین و شرق آسیا به اروپا ۳۰ تا ۳۵درصد کم می‌شود؟ نمی‌دانید چون نمی‌خواهند شما بدانید!
دست‌های پشت‌پرده‌ای که نمی‌خواهند بدانید، مسئولان کمیسیون مشترک ایران و روسیه هستند که در سال‌های اخیر به‌ترتیب زنگنه، واعظی و کرباسیان بوده‌اند. این 3نفر را مسئول اصلی عدم‌اتصال خط آهن و کندی پروژه کریدور شمال-جنوب می‌دانم. من در تفکر غربگرایانه آقای زنگنه شک ندارم. شما دارید؟
یکی دیگر از اصلی‌ترین موارد توافق‌خزر «ممنوعیت رفت‌وآمد کشتی‌ها و نیروهای نظامی خارجی در دریای خزر است». با این توافق به روشنی جلوی گسترش نفوذ آمریکا در کشورهای مشترک‌المنافع گرفته می‌شود. ترکمنستان و آذربایجان اگرچه با ایران و روسیه رابطه دارند اما رشد روابط آنها با آمریکا دغدغه‌ای بزرگ برای تهران و مسکو است.
از سوی دیگر ممنوعیت حضور نظامیان خارجی در دریای خزر باعث خواهد شد تا همکاری نظامی-دریایی ترکمنستان و آمریکا (که پایگاه نظامی مرو را نیز در اختیار دارد) پایان بیابد و تز ساخت پایگاه نظامی آمریکا در آذربایجان که از سوی آمریکایی‌ها به شدت دنبال می‌شود، کمرنگ‌تر شود.
توسعه روابط ایران با روسیه، چین و هند را مصلحت فوری کشور می‌دانم. اگرچه به لحاظ تاریخی ناملایمت‌ها و نامردی‌های بسیاری از آنها -خصوصا شوروی سابق- دیده‌ایم اما حداقل در سابقه ۲دهه‌گذشته این کشورها، نه حمایت از معارضین و منافقین دیده شده؛ نه تهدید حمله نظامی به ایران.
جایی برای نوشتن دغدغه، -اگر مشغله بگذارد-