چرا به محسن رضایی رای می دهم
کم کم به روز برگزاری انتخابات نزدیک شدیم و این ابهام من در گزیدین کاندیدای اصلح کمرنگ شد تا جایی که دیشب و بعد از دیدن مناظره محمود احمدی نژاد و محسن رضایی به این نتیجه رسیدم که محسن رضایی می تواند بهترین گزینه باشد.
من دوست ندارم، به خاطر مصلحت و رای نیاوردن میرحسین به احمدی نژاد رای بدهم. اگرچه مطمئنم با خدماتی که دولت داشته و محبوبیت بی مثال رئیس جمهور فعلی ، دکتر احمدی نژاد برای 4 سال دیگر باز هم رئیس جمهور می شود اما من محسن رضایی را بیشتر پسندیده ام.
این مطلب را هم به دعوت بچه های دانشگاه صنعت آب و برق تهران (عباسپور) برای چاپ در نشریه دانشجویی نوشتم. قرار شده علی سماواتیان دبیر سابق انجمن اسلامی دانشگاه به عنوان حامی میرحسین موسوی، حمزه موذن عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی دانشگاه به عنوان هوادر مهدی کروبی و فرشاد فرهادی
مسئول سیاسی بسیج دانشجویی دانشگاه به عنوان حامی دکتر محمود احمدی نژاد و
من هم به عنوان کسی که به محسن رضایی رای خواهم داد، درباره علت رای خود
به نامزدهای مان بنویسیم...
* چرا به محسن رضایی رای می دهم !
اگر امروز به دورنمای سی سال گذشته از انقلاب نگاه بیاندازیم، خاطرات تلخ و شیرین زیادی را در ذهن مرور خواهیم کرد. واقعیت این است که در طول 30 سال انقلاب اسلامی، خدمات انجام شده توسط دولتها بیش از 50 سال زمامداری پهلوی اول و دوم بودهاست. این درحالی است که ما در تاریخمان 8 سال جنگ با نیمی از دنیا را داریم.
در طول 30 سال هم مسئول دلسوز و قوی داشتیم و هم مدیر ضعیف و نا آگاه. همانگونه که مدیران قوی برای کشورمان اهرمی جلوبرنده به سوی پیشرفت و توسعه بودهاند، مدیران ضعیف نیز ناخواسته همچون ترمزی در جلوی حرکت رو به رشد ایران قرار گرفتند.
هم اکنون جزو 8 قدرت هسته ای و 10 قدرت فضایی جهان و همچنین قدرت اول منطقهی خاورمیانه هستیم. اما مشکلات و کاستی های کشورمان نیز به اندازه ای است که با دولت ها و رؤسای جمهور عادی راه به جایی نخواهیم برد. وجود نرخ بیکاری بالا (18-12 درصد)، تورم سرسام آوری که ما را در بین کشورهای جهان در رتبه صد و پنجاهم قرار داده و هزاران مشکل دیگر، شایسته ایرانی نیست که روزی بر قلهی علمی و اقتصادی جهان بوده و هنوز هم داعیه ی آن را در سر می پروراند.
چگونه است که با حکم فرمایی تفکرات نوین اقتصادی در چین، آنها به غول اقتصاد دنیا تبدیل می شوند، اما ما نمی توانیم؟ چگونه است که با روی کار آمدن یک اقتصاددان در برزیل، این کشور فقیر، در طول چهار سال به بزرگترین قدرت اقتصادی آمریکای جنوبی تبدیل می شود؛ اما ما هنوز باید دغدغه بیکاری جوانان را داشته باشیم که علاوه بر عدم استفاده از این نیروی کار ارزشمند، بحرانهای اجتماعی همچون، اعتیاد، خشونت و حتی بالا رفتن سن ازدواج را به دنبال دارد!
به هیچ وجه مدعی نیستم که در دولت نهم و یا دولتهای قبل از آن هیچ اقدامی برای بهبود شرایط نشده اما حرف من این است که دیگر وقت آن رسیده که با روی کار آوردن یک رئیس جمهور قوی و تیمی کارآمد، متواضع و انقلابی به سمت انقلابی بزرگ در سطح اقتصاد و مدیریت کلان کشور برویم. من به رضایی رأی می دهم چون:
۱ – مشکل اول ما اقتصاد و معیشت
کشور است که محسن رضایی ضمن اینکه دکترای اقتصاد دارد، تیم اقتصادی کارآمد
به سرپرستی داوود دانش جعفری را دارد. تیم اقتصادی وی حرفها و طرح های
قابل اجرا و مفید جهت حل مشکل اقتصادی کشور دارد که از آن جمله میتوانم به
طرح اقتصاد فدرالی و تقسیم کشور به مناطق اقتصادی مجزا از هم با مدیرمخصوص
به خود اشاره کنم. با این وصف با رئیس جمهور شدن دکتر رضایی ایشان به
عنوان اولین رئیس جمهور اقتصاددان کشورمان خواهند بود.
۲ – محسن رضایی عملاً جنگ 8 سالهای را مدیریت کرد که از طولانی ترین جنگ های معاصر دنیاست. جنگی که 23 کشور وارد کارزار آن شدند، اما به گواه همگان با مدیریت قوی در نهایت به سود ایران به پایان رسید. از آنجا که محسن رضایی نشان داده که در عرصه مدیریتی کشور به جوانان بها میدهد چنانکه در دوران دفاع مقدس امثال شهیدان باقری، باکری و قالیباف را وارد عرصه ی مدیریت کلان کشور کرد، می توانیم با اطمینان خاطر کشور را در دست مدیران شایسته قرار دهیم.
۳ – تاکنون با حاکم شدن هر رئیس جمهور در کشور، تنها به سی درصد از نیروهای کشور میدان داده شده است و هفتاد درصد بقیه تنها به دلیل آنکه در گرایش سیاسی او نبوده اند (چپ یا راست) از صحنه کنار گذاشته شده اند. اما در زیر لوای دولت ائتلافی که توسط دکتر رضایی تشکیل خواهد شد، مدیریت کشور به دست نخبگان واقعی خواهد افتاد، نه به دست هم گرایشی ها. بدون اغماض و اغراق باید بگویم کشورمان دارای استعدادهای درخشان و کم نظیراست که با میدان دادن به آنها و همچنین استفاده از تجربیات مدیران قدیمی خواهیم توانست به منحنی رشد نمایی که مستحق آن هستیم برسیم.
۴ - حفظ شأنیت و شخصیت جایگاه ریاست جمهوری چه در داخل و چه در خارج کشور بسته به چگونگیِ مدیریت وی در زمان پیشامد بحران هاست. برخورد سنجیده و متناسب با شأن رئیس جمهور، وابسته به رأفت و تحکّم سنجیده، دیالوگ و برخورد متناسب با موقعیت، توسط شخص او خواهد بود. از آنجا که محسن رضایی از جمله صاحب نظران کشور در زمینه ی مسائل بین الملل و استراتژیک و دیپلماسی بحران است، انتخاب وی به عنوان رئیس جمهور آینده ایران می تواند به بهبود چهره ی جمهوری اسلامی ایران در عرصه ی بین المللی بیانجامد.
۵ – نوع شخصیت محسن رضایی طوری است که همه ی مدیران کشور را جذب خواهد کرد. دوران مدیریت وی دورانی نخواهد بود که در آن بزرگان مجبور به کناره گیری شوند و کوچکترها عرصه را برای تاخت و تاز مهیا ببینند. مدیران کوچک از نظر تفکر نمیتوانند برای ایران ما پیشرفت را به ارمغان بیاورند. محسن رضایی فراجناحی عمل خواهد کرد، از احمدی نژاد و میرحسین گرفته تا هاشمی رفسنجانی و سید محمدخاتمی در دولت او راه خواهند داشت تا ایران موفق نشود نه آنکه جریان سیاسی خاصی پیشرفت کند.
اما مهمترین دلیل من به عنوان کسی که میخواهم به محسن رضایی رأی بدهم، برگشت به اصول انقلاب اسلامی است. اصولی که به خاطر آن جنگیدیم و جوان زیادی را برای آن از دست دادیم. من با حفظ احترام برای هر سه کاندیداهای دیگر، دکتر محسن رضایی را جهت تصدی مسئولیت اجرایی کشور از سایر عزیزان توانمندتر میبینم. و قربت الی الله به ایشان رأی خواهم داد.
حبیب الله عسگر اولادی: در دیدار با آقای هاشمی رفسنجانی گفتم چرا خود را مقابل احمدی نژاد قرار می دهید و چرا مقابل یک جناح قرار می گیرید و یا در داخل یک جناح قرار میگیرید، موضع‌گیری های شما باید فراجناحی باشد.
حسین فدایی: بر اساس نظرسنجی ها انتخابات در مرحله اول با پیروزی احمدی نژاد تمام خواهد شد و به دور دوم کشیده نمی شود.
دیدای اصلاح طلب دارند و آن کروبی است و تمام ویژگی های اصلاح طلبان را دارد.
* میرحسین موسوی گفت: از طیف بسیجی تا طیف کارگزاران، مشارکت، مجاهدین انقلاب به هیچیک از اینها تا زمانی که خود اعلام کنند به قانون اساسی اعتقاد ندارند، نظام و اسلام را قبول ندارند، نمی‌توانم پشت کنم. وی گفت: صرف نظر از کلیشه‌ها، در بطن این تنوع بیشترین سرمایه ما از نظر نیروی انسانی زیر این عنوان‌ها پنهان شده و مگر می‌شود که بی نیاز استفاده از این نیروها باشیم.
چه کسی حساب می‌برد و در ساختار دولت میخواهم با شفاف‌سازی کامل عمل کنم. 
جایی برای نوشتن دغدغه، -اگر مشغله بگذارد-