در جستجوی عدالت

«جمهوری اسلامی ایران» در شرایطی به عرصه قدرت بین‎الملل وارد شد که از یک سو شوروی سابق درحال افول و از سوی دیگر ایالات متحده آمریکا درصدد تبدیل شدن به تنها ابرقدرت جهان بود. همه منتظر بودند ایرانِ نوپا به سمت یکی از این دو ابرقدرت دست دراز کند. اما انقلاب اسلامی ایران که برخواسته از آموزه‎‎های مکتبی تشیع بود، به سرعت به‎عنوان گفتمانی جدید مطرح شد و گفتمان‎‎های استکباری را به چالش کشید. از همین رو، از فردای 22 بهمن 57، استکبار سعی کرد تا مانع سنگینی کفه قدرت ایران در «معادله قدرت» شود و در این راه نیز از تمام توان نظامی، مالی، دیپلماتیک و... خود استفاده کرد. این معادله قدرت هم در سطح بین‎الملل و هم در داخل کشور به‎صورت جداگانه تعریف می‎شود: در سطح جهانی یا اصلی میان انقلاب و استکبار و در لایه داخلی میان طرفداران واقعی انقلاب و مخالفین انقلاب. 

با گذشت زمان، نبرد استکبار به رهبری آمریکا با جمهوری اسلامی ایران، ابعاد ویژه‎تری به خود گرفت؛ به‎گونه‎ای که استکبار حتی در داخل کشور و در برخی برهه‎‎ها تلاش کرد تا بر روند مردمی انقلاب اسلامی تأثیر بگذارد. در نقطه مقابل، رویداد‎هایی چون پیروزی در جنگ تحمیلی، شکل‎گیری حزب‎الله، قدرت‎گیری حماس و پیروزی مقاومت در جنگ 33 روزه و... معادله قدرت را به سود جمهوری اسلامی تقویت کرد؛ همان‎گونه که استکبار با دمیدن در آتش فتنه‎‎هایی همچون غائله بنی‎صدر، شکل‎گیری سازمان منافقین، غائله 18 تیر 78 و... سعی در به قدرت رساندن طرفداران خود، یا همان مخالفان انقلاب، در ایران داشت. 

شاید بتوان فتنه 88 را وسیع‎ترین تلاش دشمن برای توقف مسیر رو به‎ رشد انقلاب و تغییر معادله قدرت دانست. در برابر آن نیز پتک مردمی 9 دی 88 را نیز باید یکی از بزرگ‎ترین تو دهنیهای مردم به استکبار و ایادی داخلی‎اش قلمداد کرد. 

یک پرسش، دو نکته و یک پاسخ درباره ماندگاری انقلاب اسلامی؛

نهال نوپای انقلاب اسلامی، که از اوایل دهه 40 شمسی، بذر آن در خاک نهاده شد و در تاریخ 22 بهمن سر از خاک میهن بیرون آورد؛ از همان ابتدای پیدایش مورد هجوم نظام سلطه، جریان‏ های معارض با اسلام و فریب‏ خوردگان داخلی بوده است.

تصور کنید نظامی تازه تاسیس را؛ که از هر طرف با مشکلات عدیده ‏ای مواجه است. از یک سوی مورد حمله ناجوانمردانه رژیم تا دندان مسلح عراق و بیست و اندی هم‏ پیمانش قرار گرفته؛ از طرف دیگر هر لحظه بیش از لحظه قبل در کانون دسیسه‏ چینی و فتنه ‏گری نظام غرب قرار می‏ گیرد؛ از سمتی دیگر گروهک‏ های جدایی ‏طلب با تحریک بیگانگان در بعضی نقاط آن فعال شده ‏اند؛ و از طرفی دیگر هم مسئولین بلندپایه و حتی مردم کوچه و بازارش مورد ترورهای ناجوانمردانه قرار می ‏گیرند. البته در کنار این‏ ها، تحریم‏ های اقتصادی بر علیه کشور را نیز باید به عنوان یکی دیگر از حربه‏ هایی در نظر بگیرید که برای زمین زدن هر ملتی کافی است؛ به ویژه آنکه در آن زمان جمهوری اسلامی ایران کمتر از 5 سال از تاسیس آن می ‏گذشت.

سوالی که اینجا مطرح می ‏شود این است که، در جایی که غربی ‏ها با استفاده از انقلاب‏های رنگین و کودتاهای مخملین می‏ توانند حکومت‏ هایی همچون اوکراین، گرجستان و ... را تغییر بدهند؛ چگونه است با وجود آن‏که همه راه ‏ها بر علیه مردم ایران از جمله تهدیدها، دسیسه‏ چینی‏ها، تحریم‏ ها، ترورها و در یک کلام فتنه‏ انگیزی‏ ها را در تمامی این سی‏ و‏ اندی سال پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی امتحان کرده ‏اند؛ هنوز موفق نشده ‏اند کوچک‏ترین خللی در روند رو به رشد انقلاب اسلامی و انگیزه انقلابی قاطبه مردم ایران وارد کنند؟

نکته‏ ای که اینجا حائز اهمیت است این است که نه تنها دشمنان در تمامی این سال‏ها نتوانسته‏ اند به هدف خود یعنی حذف جمهوری اسلامی ایران نزدیک بشوند، بلکه امروز در مخمصه ‏ای به نام تکثیر انقلاب اسلامی ایران نیز گیر کرده ‏اند و هر روز با دست و پا زدنی مذبوحانه، بیش از پیش در گرداب شکست فرو می‏ روند؛ شکست‏ هایی که اگر بخواهیم تنها تیتروار به آن‏ها اشاره کنیم، مثنوی هفتاد من خواهد شد.

و اما پاسخ به این سوال چیست؟ رمز ماندگاری ملت ما و تکثیر شور انقلابی آن‏ها در سرتاسر دنیا به ویژه در بین ملت‏های عربی و اسلامی منطقه خاورمیانه چیست؟

حضرت آیت ‏الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب به این سوال پاسخ داده اند: «... راز ماندگارى این انقلاب، اتکاى به ایمان‏ هاست؛ اتکاى به خداست. لذا شما مى‌بینید آن روزى که توده‌ى عظیم مردم در سرتاسر کشور احساس کنند که دشمنى‌اى متوجه انقلاب است، احساس کنند که دشمنىِ جدى‌اى وجود دارد، بدون فراخوان حرکت می‏کنند ...»

به زبان دیگر، در مواجهه با تهدیدات جریان‏ های معاند بر علیه نظام جمهوری اسلامی ایران، نقش سرمایه اجتماعی بی‏ بدیل نظام که منشعب از نیروی ایمان و توکل به خدا در میان ملت است؛ واقعیتی است که نظام‏ های دیگر از آن بی‏ بهره‏ اند.

***

اگر خدا قبول کند به پاسداشت نه دی، در هفته نامه پنجره شماره 121 که در سالگرد این حماسه بزرگ منتشر شد، پرونده ای تقریبا مفصل کار کرده ایم. اگرچه قطعا نمی ‏تواند حتی گوشه‏ ای از ابعاد «یوم ‏الله نهم‏ دی» به عنوان یکی از روزهای تجلی سرمایه اجتماعی انقلاب را  ادا کند؛ اما سعی کرده تا ادای دینی باشد در خور مردم شریف و بصیر ایران. پس بگیرید و بخوانید و لذت ببرید...

در بلندای تاریخ که بنگریم، می بینیم که مردم [ولو با تاخیر] همیشه راه حق را شناختند و همیشه این نخبگان بودند که از مردم جلوتر یا عقب تر حرکت می‏‏کردند.

گرچه مختار شخصیتی قابل احترام است و امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) شخصیت وی را بارها تایید کرده اند اما برای همیشه تاریخ کوتاهی او در زمان لشکرکشی دوباره امام علی(ع) به شام و صلح امام حسن ثبت است.

و میثم تمار، مرد خرما فروشی که در تاریخ او را به علی دوستی می شناسند کسی که نخل خرمایی که مولایش به او نشان داد را با جان و دل بزرگ کرد تا بر آن به دار ابن زیاد آویخته شود.

حر ابن یزید ریاحی تا روز آخر در لشکر کفر بود. اسیر خودش بود. "این عمار" را که شنید آزاد شد.

شمر ابن ذی الجوشن، قاتل امام حسین(ع)، یکی از بزرگان لشکر امام علی(ع) بود که در کربلا در جلوی ولایت ایستاد و همچون نمونه های دیگرش در تاریخ؛ طلحه و زبیر؛ در برابر حق شمشیر کشید.

سلیمان بن صرد خزائی از نام آوران شیعه بود. عبدالله بن عمر هم از بزرگان اسلام، اما هر دو در میانه فتنه های کوفه ساکت بودند.

یزید و ابن زیاد از همان روز اول نماد کفر بودند. یکی خود کفر بود و دیگری خدمتکار کفر.

و چنین شد که مسلم تنها شد، امام شهید شد، اهل بیت به اسارت رفتند و کربلا رخ داد. حادثه ای که بشریت را تکان داد ...

 ***

9 دی 88 حماسه ای است، از جنس آنچه بین دوازده تا بیست و دوم بهمن 57 اتفاق افتاد.

هیچ کس نمی تواند ادعا کند، چیزی به غیر از دغدغه دین و ولایت است که مردم را بیرون کشانده بود تا در برابر عده ای خس و خاشاک بایستد. 9 دی 88 نقطه بلوغ مردمی است که از تاریخ درس گرفتند و میثم وار از ولایت دفاع کردند.

و در این میانه خود قضاوت کنید رفتار نخبگان سیاسی را. چه شکست خورده ها و چه پیروزهایش را.

شبیه سازی حوادث سال 88 با فتنه کوفه و کربلا چهره خیلی از نخبه ها را نمایان می کند. کم نبودند؛ میثم تمارها که با حق بوند و کم هم نیستند حرها که رویش های نوین انقلاب اند.

و چه انسانها خسران دیده ای هستند، کسانی که در اثنای فتنه 88 سکوت کردند و حق را یاری نکردند. از آن آیت الله عظمی اش گرفته تا فلان نماینده مجلس ...

و چه بدبخت بودند، امثال کروبی و موسوی که از سرنوشت شمرها درس نگرفتند و بازیچه دست یزید و ابن زیاد شدند و قصدجان حق را کرده بودند.

  آقای قوه قضائیه، ما منتظر مختاریم تا انتقام خون های ریخته شده را از مسببانش بگیرد...

حقا که تو از سلاله فاطمه ای
با خنده خود به درد ما خاتمه ای

زیباتر از این نام ندیدم به جهان
سیدعلی حسینی خامنه ای