در جستجوی عدالت

مظفرالدین شاه قاجار در سال 1900 میلادی در سفری که به کشور فرانسه داشت، با سینما و سینماتوگراف آشنا می­شود و علاقمند پدیده نوظهور می­شود. میرزا ابراهیم خان عکاس باشی به دستور شاه یک سینماتوگراف می­خرد و به این صورت، سینماتوگراف در اوایل سال 1297 شمسی وارد کشور ایران می­گردد.

در بیشتر کشورها سینماتوگراف از ابتدا یک وسیله تفریحی عامه پسند بوده و مردم کوچه و بازار را سرگرم می­کرده ولی در ایران، سینما در ابتدا فقط در اختیار درباریان قاجار و اشراف و وسیله­ی سرگرمی و تفریح آنان بوده است.

سینمای از پایه ویران کشورمان، تاریخ مغشوش و ناراحت کننده­ای دارد که در چندین کتاب هم نمی­گنجد، چه رسد به این چند سطر. این سینما پس از گذراندن پستی و بلندی­های بسیار زیاد و یک تغییر روند کلی در سال 1357 و بعد از پیروزی انقلاب به ما رسید.

با پیروزی انقلاب ابتذالی که سینمای ایران را در اختیار گرفته بود به یک­باره حذف شد و فیلم­ها رویکردی انقلابی به خود گرفتند و اهالی سینما هم­پای مردم انقلابی ایران، در عرصه سینما فعالیت­های جدیدی را آغاز کردند.

با شروع جنگ تحمیلی و احساس وظیفه اهالی سینما نسبت به جنگ و مسائل پیرامون آن، ژانری در سینمای ایران به وجود آمد که به آن "سینمای دفاع مقدس" اطلاق می­گردد.

سال 1360 را باید سال تولد سینمای جنگ و فیلم سینمایی "مرز" (جمشید حیدری) را می­توان به عنوان آغازگر این ژانر سینمایی دانست.

فیلم­های "عبور از میدان مین" (جواد طاهری)، "جانبازان" (ناصر محمدی)، پیشتازان فتح (ناصر مهدی پور)، "دیار عاشقان" (حسن کاربخش) و "ما ایستاده­ایم" (اکبر حر) از دیگر آثار ابتدایی و تاثیرگذار سینمای دفاع مقدس به حساب می­آیند.

< ------- بقیه در ادامه مطلب --------! >