در جستجوی عدالت

پیش به‎ سوی بغداد

چند ماه قبل به واسطه انجام پروژه ای‎ با یکی از دانشجویان اهل ترکیه همراه شده بودم. اگر چه او از اهل تسنن بود اما علاقه فراوانی به انقلاب اسلامی ایران و شخصیت امام خمینی (رحمت‎الله‎علیه) داشت. بحث به ديدگاه مردم ترکیه درباره سیاست‎‎های دوگانه اردوغان و داوود اوغلو و رابطه دوجانبه ترکیه و غرب و مقایسه آن با شرایط جمهوری اسلامی در تعامل با غرب كشيده شد.

دوست ترک من به داستانی اشاره کرد که ما هیچ‎گاه در تریبون‎‎های رسمی و رسانه‎ای به ابعاد آن نپرداخته بودیم. او در مقایسه رویکرد ایران و ترکیه به غرب، انگشت تأكيد بر حسرت مردم سایر ملل در اثر نگاه به دیپلماسی عزت‎مندانه جمهوری اسلامی گذاشت. او مي‎گفت: «سیاست‎مداران ترکیه آرزو دارند بتوانند با مقامات بلندپایه غربی مذاکره کنند و وقتی یک مقام دسته دوم و سوم آمریکایی، انگلیسی، فرانسوی و نظایر این کشور‎ها می‎خواهد وارد ترکیه شود، از مدت‎ها قبل کشور به حالت آماده باش درمي‎آيد که فلان مقام وزارت خارجه کشور غربی به ترکیه خواهد آمد. ما مردم ترکیه وقتی می‎بینیم دیپلمات‎‎های ایرانی با التماس غربی ها بر سر به میز مذاکره با 1+5 حاضر مي‎شوند اين در حالي است كه در این نشست مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا به همراه مقاماتی بلندپایه از آمریکا، انگلیس، روسیه، چین، فرانسه و آلمان حضور دارند، به آزادگی و عزت جمهوری اسلامی ایران حسرت می‎خوریم. نكته جالب‎تر اين است که وقتی دیپلمات‎‎های شما [ایران] از جلسه بیرون می‎آیند، با کمال آرامش می‎گویند شرط‎‎های غرب را نپذیرفته‎اند و در جلسات بعدی به‎دنبال نتیجه مطلوب خود خواهند بود.»

***

پس از ماه‎ها توقف مذاکرات جمهوری اسلامی ایران و گروه موسوم به 1+5، مذاکرات استانبول 2 که در اواخر فروردین ماه برگزار شد؛ فتح باب جديدي در زمينه تعامل دوباره ایران و غرب بود.

غربی‎ها پس از تشدید تحریم‎ها، دوباره به میز مذاکره برگشته‎اند تا شاید بتوانند با توجه به آغاز مرحله دوم هدفمندی یارانه‎ها، جمهوری اسلامی ایران را از حقوق مسلم خود محروم کنند. اما مذاکرات استانبول نشان داد که راهبرد «فشار و مذاکره» که نتیجه مورد نظر واشنگتن را در دو سال اخیر به‎همراه نداشته؛ در شرایط فعلی نیز نه تنها موجب توقف فعالیت‎‎های صلح‎آمیز هسته‎ای جمهوری اسلامی نمی‎شود بلکه تحریم‎‎های گسترده علیه تهران، باعث عزم ملی برای گسترش فعالیت‎‎های صلح‎آمیز هسته‎ای ایران خواهد شد.

برگ برنده ديگر ايران، فتوای تأثیرگذار حضرت آیت‎الله خامنه‎ای رهبر معظم انقلاب اسلامی است که از سوی هیأت ایرانی در مذاکرات رو شد. امروز دیگر افکار عمومی به‎ویژه در منطقه خاورمیانه به عزم ایران در عدم استفاده غیرمتعارف از انرژی هسته‎ای پي برده‎اند چراکه رهبري ایران با این فتوا تأکید دوباره‎ای بر حرام بودن تولید و تکثیرسلاح‎‎های اتمی کرده‎اند. بر این اساس می‎توان انتظار داشت اعتمادی که بر جو مذاکرات استانبول حاکم شد بر مذاکرات بغداد نیز بیش از گذشته سایه بيفكند.

عامل دیگر موفقیت ایران نیز تقویت طرح گام به گام روسیه است. به‎نظر می‎رسد باراک اوباما در شرایطی که در رقابت سال جاری خود در انتخابات ریاست‎جمهوری آمریکا گرفتار چالش‎‎های بسیاری شده، عملا از مواضع اولیه خود کوتاه آمده و به اجرای طرح روس‎ها راضی شده است.

بر این اساس به‎نظر می‎رسد با توجه به برگزاری دور دوم نشست‎ها در بغداد همزمان با 3 خرداد روز آزادسازی خرمشهر و روز ملی مقاومت، در مذاکرات پیش رو در بغداد همه چیز برای رسیدن به توافقی همه‎جانبه آماده باشد. البته پر واضح است که نمی‎توان به سرعت موانع موجود را برطرف کرد و انتظار داشت معضلاتی که در این 10 سال به‎وجود آمده به یک‎باره برطرف شود. اما اگر جهت‎گیری‎‎ها آن‎چنان‎که در جریان مذاکرات استانبول ۲ پیش رفت، در جهت رسیدن به راه حل‎‎های میانه و منطقی باشد، به‎طور قطع می‎توان همکاری‎‎های ثمر بخش را جایگزین بی‎اعتمادی‎‎های گذشته کرد.

فردا روز انتخاب بزرگ است. بر خودم واجب دیدم هر چند کوتاه ولی در وصف 3 مرد بزرگ سطوری بنویسم:

احمد آقای توکلی؛ مردی که تنها و تنها خط اصیل انقلاب شاخص اوست و به همین جهت با هر گروه و فردی که از انقلاب انحراف پیدا کرده مشکل پیدا کرد.

آنها که ظرفیت نقدهای صریح اش را ندارند او را متهم به نق زنی می کنند. اما از نظر من، مشکل از انتقادهای او نیست؛ مشکل از جهان بینی منتقدین رفتار توکلی است که فط نوک بینی شان را می بینند و او را مذمت می کنند که چرا انحرف را زودتر از همه تشخیص می دهد.

کارنامه او در مبارزه با مجاهدین خلق در قبل از انقلاب و سپس انتقادهایش از نخست وزیر موسوی، رئیس جمهور هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور خاتمی و رئیس جمهور احمدی نژاد؛ درست در  موقعی بود که همه دنیا با آنها بودند و هنوز تشت رسوایی شان بر زمان نخورده بود. توکلی زودتر از مدعیان می دید.

من به جهان بینی احمد توکلی رأی می دهم

حاج علیرضا زاکانی از رویش های انقلاب؛ کسی است که این روزها با وجود همه تهمت ها و تخریب ها ؛ پا در رکاب کرده تا نظر صریح رهبری مبنی بر وحدت اصولگرایان [1] را اجرایی کند.

او هم کارنامه پر و پیمانی دارد. مبارزه با فساد (پرونده دانشگاه آزاد، قاضی مرتضوی، کردان، رحیمی، مشایی، سایپا، سمگا و ...) شاخصه اول کسی است که در دوران دوم خرداد مسئول بسیج دانشجویی کشور بود و در مقابل هجمه های اصلاحات آمریکایی ایستاد و مردانه فضای غربزده دانشگاه ها را مدیریت کرد.

من به ایستادگی علیرضا زاکانی رأی می دهم

و آخرین نفر؛ حاج حسین فدایی است. مردی که برای زمین نماندن فرمان رهبری همیشه در میدان است و مشغول تبیین. او هم همچون دو نفر قبلی ید طولایی در مبارزه با فساد دارد.

در وصف او فقط همین را باید گفت که تاریخ هیچ گاه از یاد نخواهد برد سخنان او در اردیبهشت 88 را؛ جایی که پشت پرده فتنه 88 را حتی قبل از آغاز رسمی کودتا با اسم رمز آشوب؛ برای همگان تبیین کرد. بی شک با گذشت تاریخ و روشن شدن ابعاد کودتای سبز، باید بینش و تفکر او را بیش از پیش ستود.

من به بینش و منش حسین فدایی رأی می دهم.

البته هستند کسان دیگری که در لیست فردا صبح من قرار می گیرند... افرادی همچون: الیاس نادران، حسین نجابت، پرویز سروری، اسماعیل کوثری، زهره الهیان، مهرداد بذرپاش، حسین مظفر، غلامرضا مصباحی مقدم، بیژن نوباوه، سید محمود نبویان، حسین مظفر، الهام امین زاده و ...

و البته هستند همفکران دیگری که فردا در انتخابات تهران غائب اند اما امید داریم با حضور آنها بتوانیم  مجلسی  در تراز جمهوری اسلامی ایران شاهد باشیم: غلامعلی حداد عادل، محمد دهقان، علیرضا مرندی، محمدحسین ابوترابی فرد، حسن سبحانی، حسین زاده بحرینی، مسعود میرکاظمی، امیرحسین قاضی زاده، احمد سالک، عشرت شایق و ...

و جمله آخر... برای من مهم نیست که تخریب و هزینه میلیاردی جواب می دهد یا پایداری بر انحراف و کاسبی با فتنه! برای من مهم آن است که انقلاب جوابش را بگیرد...